Oktober 2020

Ken je dat? Je deed als kind verschrikkelijk veel moeite voor iets, er was veel te leren toen. Neem bijvoorbeeld leren lopen. En later leerde je dat datzelfde met veel minder moeite ook kon. Dus in plaats van dat het je energie kostte bracht het je juist energie om het te doen. Was het dat je moest leren hoe iets moest? Of was het dat je moest leren hoe hier van binnen mee om te gaan, het eigen maken? Misschien was het wel beide. En dat nieuwe weer eigen maken in je dagelijkse leven… Automatiseren heet dat.

Stel je nu voor dat i.p.v. leren lopen je ouders je een karretje hadden gegeven en je de knopjes hadden geleerd. Lekker makkelijk, heb je het niet hoeven leren en meteen…weg was je. Volgens mij kan iedereen nu wel bedenken dat je als kind die snelheid en wat dat doet helemaal niet in kan schatten, met alle gevolgen van dien. Dat je als kind dan niet de motoriek leert en dus je afleert om het lopen te ontwikkelen. Dus je blijft zitten, beweegt nog nauwelijks en iedereen kan wel bedenken wat dat gaat doen met de rest van het leven van dit kind. Inclusief de beweging en gezondheid van dit lichaam…

Mag ik met je stellen dat het niet handig is om een kind een karretje te geven op deze leeftijd en we op deze manier iets dat basaal is overslaan wat we niet over kunnen slaan? Ditzelfde vraag ik mij af met betrekking tot heel veel dagelijkse keuzes van vandaag de dag, alleen heeft het een ander jasje. En het kind heeft nog niet het inzicht om zelf aan de bel te trekken en tegen zijn/haar ouders te zeggen: he, ik moet eerst leren lopen, een karretje is een oplossing voor de korte termijn die mij uiteindelijk de verkeerde kant op helpt!

Maar wij kiezen er steeds vaker bewust voor om te gaan zitten waar de kans er ligt om onszelf te leren ontwikkelen en dingen zelf te kunnen doen en ontwikkelen. Wij zijn dat kind wat gewoon op een karretje gaat zitten i.p.v. lopen. En ik heb het over de metafoor en niet over de auto.

Wij zijn liever het gemakkelijke kind (met alle gevolgen van dien) dan de verantwoordelijke persoon, te vaak. En vervolgens klagen we dat we geen ouders hebben die ons pushen er iets aan te doen. Eh, nee dat ben je nu zelf. Of we gaan de discussie aan richting de politiek of andere personen die we ergens in gedachte hoger plaatsen dan ons zelf om weer geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen. Wat ik bedoel?

Als je iets wilt in je leven moet je er moeite voor doen! Alles kan, maar begin bij jezelf. Bouw bouw bouw. Wil je gratis eten? Zorg voor een stukje grond en je leer je eigen eten verbouwen. Nou niet meteen veranderen in dat kind en antwoorden met “kan ik niet” of “weet ik niet!!” En dit is op alles toepasbaar, alles. Wil je iets? Moeite doen, durven en gaan. Niemand zal jou in de weg staan maar kies je richting, zorg voor redelijkheid, leer wat er nodig is en ga! Ga je op het karretje zitten? Ben je afhankelijk van andere die niet altijd voor jou en jouw weg zullen kiezen. Kan je weer klagen en dan weet je hoe het gaat. Zorg dat je niet eens op dat karretje hoeft te komen. Kies voor je eigen ontwikkeling, afhankelijkheid en ga, bouw, tot je er bent, daar waar je wilt zijn.

En weet je wat er dan gebeurt? Je gaat zien dat ook binnen dit proces weer hetzelfde geldt. Ook door vaker jezelf uit te dagen en te doen word je daar goed in. Dus niet het karretje kiezen maar zelf leren lopen, wordt zelf leren rennen of misschien wel beter worden in lange afstanden lopen.

Wij denken dat apparaten dit vergemakkelijken maar we halen dingen door de war. Apparaten maken alleen taken gemakkelijker wanneer ze in dienst staan van ons. Wanneer wij in dienst staan van het apparaat zijn we slaaf en wordt het apparaat beter en gaan wij achteruit. Voorbeeld: de rekenmachine. Wij leerden vroeger hoofdrekenen. Toen de rekenmachine kwam hoefde wij onze hersenen niet meer te gebruiken, alleen nog om de rekenmachine te kopen of te onderhouden. Wij kunnen nu geen eigen berekeningen maken en worden minder uitgedaagd. Een T.V. informeerde ons maar nu zitten wij gewoon op het karretje alles voorbij te laten gaan. Extreem gezien; wanneer wij achter het scherm blijven zitten (karretje) kunnen wij de hele wereld over en heel veel mee maken, maar enkel met ons hoofd. Ons lichaam heeft nooit het avontuur gevoeld, beleefd of is er werkelijk geweest. Met het grote verschil dat als we de moeite nemen om op te staan en we werkelijk gaan beleven dat we het helemaal kunnen ervaren, het hele avontuur met het hele lichaam. Daar kan geen scherm tegenop, voelen. Maar dat weet je pas als je het mee maakt en er moeite voor doet.

Het grote verschil zit hem dus in zowel het beleven met het hele lichaam, het voelen/ervaren als in het investeren in de lange termijn. Het ervaren met het lichaam zorgt voor emotie, dat maakt je sterk. Het investeren in de lange termijn bouwt op grotere schaal tussen ervaringen en personen. Lees maar eens tussen deze regels door waar jij aan denkt wat hier nog allemaal niet beschreven is waar dit bouwt of juist niet. Op persoonlijke schaal en gezondheid of aan je omgeving, familie of juist de maatschappij en alles wat daarmee gelinkt is in ons dagelijkse leven.

Soms voel ik mij een toeschouwer op straat die hoopt dat de karretjes stuk gaan in de hoop dat de mensen wel eruit moeten om weer te leren lopen….dan wil ik helpen. Om dan samen te leren hoe fijn het is om werkelijk te leven, te voelen, te ervaren en die moeite te doen…..voor jezelf en elkaar. Het doet mij zo’n verdriet om te zien dat we te moe zijn geworden om die karretjes zelf weg te zetten en het ons zo weinig lijkt uit te maken wat de uitkomst is. Ik zou de stekkers eruit willen trekken om de wereld te dwingen. Want alle discussies doen er niet meer toe. We voeren discussies op karretjes terwijl we zijn vergeten te voelen wat leven is….